Finale in Vegas

Voor de maandag stond oorspronkelijk Red Rock Canyon NCA op het programma, maar doordat we allebei toe waren aan een simpel dagje, besloten we het een dag op te schuiven. In plaats daarvan hebben we een kort bezoekje aan de Albertson en de Ross gebracht. Daarna zijn we op pad gegaan richting het zwembad. We zoeken een plekje in de schaduw en leggen daar onze handdoeken neer. Het water blijkt ijs- en ijskoud, maar stiekem is dat juist hartstikke lekker. We dobberen wat rond en gaan dan liggen om op te drogen. Dat duurt niet lang hier. De rest van de middag chillen we op de hotelkamer. We liggen op bed, roken een peukie, drinken een borrel en kijken tv. Dat is pas echt relaxed vakantie vieren!

Ik had nog één reward over om te incasseren en we besloten weer voor het dinerbuffet te gaan. Dit keer lagen er weer allemaal andere lekkere dingen en het was weer moeilijk kiezen. Ik kreeg een paar waarschuwende blikken van mijn liefdevolle overkant en ben dus iets minder vaak mijn bord gaan vullen. Gelukkig geen buikpijn dit keer. We beginnen al aardig gewend te raken aan het vakantieritme; gingen we een paar dagen geleden nog steevast voor acht uur naar bed, nu kunnen we de slaap veel minder goed vatten. We kijken uitgebreid televisie en het licht gaat pas laat uit.

Sander's laatste reward hadden we voor de dinsdagochtend bewaard: een ontbijtbuffet voor twee. Weer in hetzelfde restaurant als de voorgaande avonden, maar dit keer was er de wereld aan wafels, pancakes, cookies, eggs en whatnot. We hadden echt allebei moeite om niet te veel te nemen. Dat is dan ook jammerlijk mislukt.

Met overvolle magen checkten we uit en gingen we op pad naar Red Rock Canyon. We hebben nog even getwijfeld om het helemaal over te slaan, maar op onze kamer hingen allemaal afbeeldingen ervan. Het zag er zo mooi uit, we moesten het gewoon gaan zien. Het is een ritje van 7 minuten, dus tijd om in slaap te vallen is er niet bij. In tegenstelling tot alle andere ritten, waarbij ik na een half uurtje steevast begon te geeuwen...

We besluiten de wandeling naar de Calico Tanks te gaan doen. Het is een moderate hike, van ongeveer 2 mile heen en terug. We gaan op pad, ik vergeet uiteraard mijn stokken en loop daarvoor nog even terug naar de auto. Nadat we de parkeerplaats achter ons hebben gelaten, komen we erachter dat ik ook mijn hoed ben vergeten, maar "Ach," denken wij, "het zal wel niet zo warm zijn". We lopen door en volgen braaf de bordjes. Op een gegeven moment komen we om een hoekie en zien we op een rots boven het pad een hond staan. Helemaal alleen. Het beestje kwispelt wel, maar hijgt ook enorm. We proberen contact te maken met haar en speuren intussen de omgeving af naar haar baasje. Die in geen velden of wegen te bekennen is. Er passeren wat andere wandelaars en ook zij kennen het beestje niet. Samen met een andere man beklimt San de rots om de hond naar beneden te begeleiden. Dat gaat niet zo gemakkelijk als het klinkt, want de rotsen zijn soms spekglad en erg steil. Als ze eindelijk beneden zijn, proberen we de hond wat te laten drinken maar daar heeft ze geen sjoege aan. Het andere stel was al op de terugweg, dus zij nemen de hond mee naar de parking. Hopelijk vinden ze daar het baasje.

Ietwat ongemakkelijk lopen wij weer door; aan de ene kant omdat ons hoofd nog bij de hond is en aan de andere kant omdat het grintpad is overgegaan in een zandpad. Het zandpad gaat op haar beurt weer over in een rotspad en we klauteren, af en toe zelfs op handen en knieën, ons een weg verder de canyon in. We nemen flink wat rustpauzes en kletsen dan steeds met andere wandelaars. Op een gegeven moment wordt de route, ik noem het bewust geen pad meer, zo onbegaanbaar, dat we besluiten terug te gaan. Het is jammer dat we de tanks daardoor niet zien, maar we betwijfelen eerlijk gezegd of er in deze tijd van het jaar wel water in zal staan. Omdat we ook nergens meer routebordjes zien, zijn we misschien al lang door de tanks geklommen? We keren om en klauteren weer naar de parkeerplaats. We hebben deze wandeling eindelijk eens genoeg water meegenomen en daar maken we dankbaar gebruik van, want het is intussen bloedheet geworden.

Op de parkeerplaats is geen spoor te bekennen van de hond en haar redders, dus we gaan ervan uit dat er een hereniging heeft plaatsgevonden. Gelukkig maar. Wij gooien onze wandelschoenen uit en rijden op ons gemak de rest van de scenic drive. We zien nog wat wilde burros, een konijn en een hele kolonie eekhoorntjes. 

En dan wordt het toch echt tijd om de drukte van de Strip op te gaan zoeken. We stellen de tomtom in op de mirage en rijden zonder oponthoud, hoe ongelofelijk ook, zo de parking in. Bij het inchecken hebben we ook mazzel, er is maar 1 wachtende voor ons. We krijgen een kamer op de zesde verdieping met gedeeltelijk uitzicht op de strip. De kamer ziet er prima uit, alleen de badkamer valt wat tegen. Maar goed, ook deze overnachting is gratuit, dus wij klagen nie.

In de middag wagen we een gokje. Ook gratis, want hiervoor wisselden we onze laatste Mlife-rewards in. We maken zo waar wat winst en gaan daarna lekker naar het zwembad. Daar vermaken we ons de rest van de middag. Cocktailtje erbij. Heerlijk.

Voor het diner lopen we de Strip op, maar daar komt de drukte te hard bij mij binnen. We gaan weer snel naar de Mirage, vragen in de BLT om een private table en komen uit in het verdomhoekje. Ieder ander zou hier van balen, maar wij vinden het heerlijk. Een klein rustpunt in de drukte. Na het eten gaan we nog even bij de pokermachine zitten en dit keer sluiten we af met nog meer winst.

We beginnen de woensdag met een uitgebreid ontbijtbuffet in The Mirage. Het ziet er allemaal prima uit, maar er is duidelijk minder keus dan bij de Red Rock. Toch genieten we, want ook dit is... juist ja... gratis! Na het ontbijt buiken we wat uit op de kamer en dan is het echt tijd om de Strip weer op te gaan. We kopen buskaartjes en laten ons naar Freemont Street rijden. Vijf jaar geleden was hier een tentje dat ... verkocht en dat willen we kado geven aan 'iemand'. We lopen Freemont Street op en af, maar helaas, het tentje is er niet meer. In een winkel vragen we advies en we krijgen te horen dat we naar de Outlets North moeten. San stelt voor te gaan lopen, het is maar anderhalve mijl, maar we pakken toch de bus. Na wat een eeuwigheid lijkt, komen we eindelijk aan. Deze Outlet is niet overdekt, zoals die aan de zuidkant van de Strip, en het is bloedje heet. Gelukkig vinden we snel de winkel die we hebben moeten. We kopen de ... en lopen dan weer terug naar de bushalte. Wij zijn niet van die shoppers. Wel struinen we nog wat in de DisneyStore en daar vinden we een souvenir voor onszelf. Al jaren zoek ik naar een knabbel en babbel voor in de kerstboom en hier hangen ze zowaar!

 

De bus terug is stampensvol en de airco blijkt kapot. Druipend stappen we uit en zien dan dat we een halte te ver zijn. We moeten dat hele end terug sjouwen. Iedere keer als we de kans krijgen sneaken we een hotel in, lekker aircolucht happen. De meeste hebben meerdere ingangen, dus we kunnen redelijk koel terug lopen. Eenmaal op de hotelkamer zijn we kapot.

Na een lekkere koude borrel begin ik aan het verslag en haalt San de auto leeg. Vanavond hebben we nog een dinerbuffet in het vooruitzicht en daarna is het inpakken, slapen en wegwezen. Het zit er dus bijna op voor ons. Maar wat hebben we weer een mooie reis gehad! Het zal voorlopig de laatste zijn, want er liggen wat andere prioriteiten te wachten, maar mochten we nog eens deze kant op gaan, dan toch zeker weer met een camper. Want dat hebben we wel gemist. Het relaxte gevoel van bij je campertje zitten. Hoogtepunt voor ons was Olympic NP, voornamelijk vanwege de overgangen in de natuur. Ook de sneeuw in Lassen vergeten we niet snel. En als laatste Death Valley, zo groots als dat is. We vonden het allebei weer een feest om het blog bij te houden. We doen het voornamelijk voor onszelf, als herinnering, maar genieten en gloeien soms bij het lezen van alle opmerkingen. Dank daarvoor!