Missie geslaagd

Vanmorgen waren we alweer vroeg wakker. Eerst een bakkie koffie en een peuk.

We hebben beide onze mail en facebook bekeken en zijn toen voor het Semi Continentale breakfast gegaan. En Semi was het: een kop koffie en wat voorverpakte horns. (Zoete broodjes)

De Kerstman stalt hier in Oregon zijn rendieren. Er staan er 100 in Redmond. Tenminste volgens de borden. Wij konden er maar vier vinden. Vermoedelijk waren de andere 96 op oefening. De beestjes kwamen vrolijk op ons af rennen, alsof ze al op onze komst aan het wachten waren. Eentje wilde zelfs wel geaaid worden. Wat wij niet wisten, is dat op hun gewei ook vacht zit. Van dichtbij kon je dat heel goed zien.

Daarna op naar Smith-Rock State Park. Toen we daar aankwamen hadden we de keus uit diverse trails. We twijfelden tussen twee daarvan. De eerste was een rim trail dus gewoon lekker vlak langs de afgrond lopen en de tweede was een hele stijle wandeling naar beneden. We besloten na veel 5en en 6en om voor optie 2 te gaan en wat een goede keus was dat. Vanaf beneden zijn de rotsen nog veel imposanter. We zagen overal aan de wanden bergbeklimmers hangen. Petje af, doen wij hun niet na.

Beneden besloten we ook de river trail te gaan lopen. San zei dat dit pad vast vlak zou zijn aangezien het langs de rivier liep. Nou... plat was het niet echt. We hobbelden flink op en neer. We hadden gezien dat er een soort brug aan het eind was en zo te zien konden we vandaar via de andere kant van het riviertje teruglopen. Maar toen we bij het 'bruggetje' aankwamen, bleek het een ruiterpad dwars door de rivier te zijn. We konden weer kiezen. Doorlopen of teruggaan. Doorlopen betekende dat we uiteindelijk over de rotsen moesten om weer bij het beginpunt te komen. Dat was echt geen optie voor ons. Dus we zijn omgekeerd en teruggegaan. Onderweg kwamen we nog een slang tegen. Deze was dood, maar hij zag eruit alsof hij elk moment sidderend omhoog zou kunnen komen.

Terug bij het beginpunt hebben we even pauze gehouden en daarna zijn we aan de klim terug naar boven begonnen. Man oh man, wat was dat steil! Het was zo erg, dat we bijna niet durfden stil te staan uit angst dat we terug zouden rollen. San begon op een gegeven moment maar een cadans op te dreunen; we leken net een troep soldaten bij de vierdaagse! Maar goed, we zijn boven gekomen en konden daar neerploffen om bij te komen.

Volgende punt op de agenda zou een wandeling met waterslide zijn, maar aangezien het weer hier een beetje is omgeslagen, hebben we die geskipt. Daarvoor in de plaats zijn we voor de verandering weer eens gaan shoppen. Dit keer in Bend. San slaagde voor een stel korte broeken en goede werkschoenen en ik heb een lading shirtjes uitgezocht. Onze zoektocht naar Eggnog blijft voortduren; ook in deze stad was niets te krijgen. Wel vonden we apple butter, dat is een soort dikke appelstroop. We aten dat van de week ergens bij het ontbijt en wilden het graag mee naar huis nemen. Missie geslaagd dus.

Bij de Ross werd San aangesproken door een medewerkster die hem een hand gaf en dankte voor zijn inzet. Echt heel apart; hij draagt een pet met veteranenembleem en de uitzendkleuren en dat heeft nu al een paar keer tot leuke gesprekjes geleid. Zo ook tijdens onze uitputtingsslag in Smith Rock SP, daar werden we middenin een klim staande gehouden met de vraag om welke missie het ging. Heel bijzonder dat het zo vaak herkend wordt.

We zitten nu in een nog aftandser motel. We dachten niet dat het erger kon, maar wel dus. Zojuist zijn we dus maar lekker uit eten gegaan om even de kamer te ontvluchten. Nu snel een borrel drinken en dan lekker slapen. Morgen staat Crater Lake NP op het programma.