Mount St. Helens

Vandaag maakten we een lange rit; we lieten Olympic NP achter ons en reden naar Mount st Helens. Na een uurtje nam ik het stuur over van San. Wat?!! Jazeker, ik heb doorgezet! Ik zoefde over de highway en de Interstate alsof ik in mijn eigen Pinda reed en heb zelfs een aantal stoplichten gepasseerd. Score!

De weg naar Mnt st Helens biedt af en toe al een kijkje op de vulkaan. Het is een lange weg, maar doordat je steeds aan het rondkijken bent, voelt het niet zo. Toen we dan eindelijk het eindpunt, de observatory bereikt hadden, zijn we eerst de film in het visitor center gaan bekijken en zo zagen we de beelden van de uitbarsting in 1980. Het blijkt dat de bossen waar we doorheen gereden waren allemaal nieuw zijn geplant, want door de uitbarsting waren alle bomen omgetrokken. Dat is wel even een raar idee. Aan het eind van de film schoven de gordijnen open en had je een magnifiek zicht op de vulkaan. We zijn er allebei nog van onder de indruk. Helaas zijn door het felle zonlicht de foto's wat onduidelijk geworden, maar in ons geheugen staat de vulkaan in al zijn glorie vereeuwigd.

Tja, en dan moet je die hele lange weg weer terug rijden en dat is best een beetje saai. We vermaken ons op dat soort momenten door de meest foute liedjes te jodelen. Maar goed dat we airco hebben en de ramen dicht zitten.

Tot nu toe hebben we enorm geluk met het weer. Van te voren was dat best spannend, want hier is het in september niet zo zonzeker als verder naar het zuiden. In de verslagen die we ter voorbereiding doorspitten, lazen we om de haverklap dat zaken geskipt werden vanwege het weer. Maar daar hebben wij dus geen last van, het is alle dagen nog 'kortebroekenweer' geweest. En laat ik die nou juist niet meegenomen hebben!

Goede reden om te gaan shoppen en dat kon prima in de grote Mall die naast ons motel ligt. We slaagden beide bij de Macy's en kunnen dus morgen luchtig gekleed gaan hiken.