Olympic NP; van alles wat

Vandaag werden we beide om 02:50 wakker, wat toch nog wel een beetje vroeg was. Even snel een sigaretje gerookt en toen weer proberen te gaan slapen. Vervolgens werden we pas om 07:45 weer wakker. We hebben een bakkie koffie gehaald, gedoucht en zijn toen op pad gegaan richting Marymere falls.

Onderweg kwamen we langs een gigantisch binnenmeer, Lake Crescent genaamd. Op speciaal verzoek hebben we hier wat foto's van de auto gemaakt. 

Halverwege kwamen we een paar rangers tegen die het pad blokkeerden. Ze vroegen of we naar de falls gingen en wij zeiden volmondig 'ja'! We vroegen aan de rangers of het pad waar zij bij stonden gesloten was. Dit bleek niet zo te zijn, ze stonden daar omdat er een 'ongoing search' was. Er bleek dus iemand al een paar dagen te zijn vermist. Ze vroegen of we wilden uitkijken naar een oranje rugzak. De persoon die vermist werd heette David. Vanaf dat moment werd de wandeling ineens heel anders. Bij de parkeerplaats zagen we al helikopters vliegen, maar toen dachten we nog dat deze het gekapte hout van de berg zouden afvoeren. Helaas, niets was minder waar, ook zij waren betrokken bij de reddingsoperatie van David. Nadat we de waterval hadden bewonderd, zijn we weer terug gelopen en hoorden langs de hele route rangers roepen naar David. Dit was best eng want stel je voor dat wij zijn rugzak of erger nog David zelf zouden vinden.

Terug bij de auto keken we toch terug op een mooie wandeling met een rare twist. Het was een pittige wandeling over gladde paadjes en steile trappetjes; op de heenweg liepen te geiten over beren en 'I should'nt be alive' en op de terugweg hadden we alleen oog voor een glimp oranje. Bizar.

We hebben allebei een broodje pindakaas gegeten en zijn toen weer op pad gegaan richting de Salmon Cascades. Hier zouden we, als we mazzel hadden, zalm kunnen zien opspringen bij de waterloopjes. We hebben getuurd en getuurd, maar al wat we zagen... geen visjes.

We zijn de auto weer ingestapt en hebben koers gezet richting het HOH rainforest. Halverwege haalden we een bakkie pleur en zijn we van chauffeur gewisseld. Dat waren tien spannende minuten, totdat Ina in paniek raakte bij het zien van een stoplicht. Enfin, in vergelijking met eerdere reizen, heeft ze het al tien minuten langer vol gehouden.

Na dik een uur rijden kwamen we aan bij HOH rainforest. Wat een ervaring was dat zeg.

Het was net of Jurrasic Park hier is opgenomen. Je verwacht elk moment dat er een raptor uit de struikjes komt rennen. Heel veel varens en bomen vol met mos; een hele aparte ervaring. Er waren enorme bomen en vele daarvan waren omgevallen en waren tientallen meters lang en schermden het looppad af van de rest van de omgeving. Het was daar ook erg benauwd en rond de 26 graden.

Na goed 3 kwartier te hebben gelopen zijn we verder gegaan.

Onze volgende stop zou Ruby Beach worden.

Ruby Beach is iets onwaarschijnlijks. Het ligt aan de stille oceaan en is een groot strand met rotspartijen en onnoemelijk veel aangespoelde bomen en stenen. De berg stenen was zeker 1.5 meter hoog, het aantal bomen was ontelbaar maar wat een gaaf gezicht. De temperatuur was wel gelijk een stuk minder; slechts 16 graden. BRRRRR!!!! Er hing ook een hele griezelige mist, wat het tafereel echt creapy maakte. 

Na zo'n 20 minuten hadden wij het wel gezien en zijn we terug geklommen richting parkeerplaats.

We wilden ook nog even gaan kijken bij Beach 4 maar daar zijn we niet meer aan toegekomen. We waren beide bekaf en moesten nog een uur rijden naar ons Motel.

Hier belandden we in een oase van rust. De kamers hebben een grote veranda met verschillende zitjes. Je kijkt uit over een helling met gras en daarachter ligt de Quinault river. 

We hebben heerlijk zitten genieten van het uitzicht en het mooie weer en hadden geen zin er nog op uit te gaan voor het diner. Gelukkig hadden we een paar magnetronmaaltijden ingeslagen en daar hebben we lekker van zitten smikkelen. Na het eten zijn we richting de plaatselijke winkel gesjokt omdat onze aansteker het begeven heeft. Op de terugweg maakte Ina een sliding op een gravelpaadje en heeft nu een paar flinke schaafwonden. Het zal ook eens niet.

Nadat we de wonden hadden gereinigd, konden we dan eindelijk ons after-dinner-sigaretje aansteken. San ontdekte via internet dat de search is gestaakt: David is gevonden! Moe en hongerig, maar gezond! Wat een opluchting; chickenskin!

We hebben hier weer allebei ons eigen bed, maar zijn toch maar gezellig bij elkaar gekropen, dat is vast beter voor de genezing...